“Ik dacht dat ik gek zou worden als mijn zoon begon te huilen. Vaak zat ik ook gewoon met hem mee te huilen. Ik kon niets meer in perspectief plaatsen, ‘alles’ leek zwart en slecht. Soms hoorde ik hem zelfs huilen terwijl hij gewoon lag te slapen.”
“Het feit dat ik allesbehalve op een roze wolk vertoefde en deze gedachten had, zorgde er voor dat ik verteerd werd door schaamte- en schuldgevoelens. Ik, die zo graag kinderen zag, die zo’n lange weg had afgelegd om een gezond zoontje op de wereld te zetten, was niet gelukkig?”
“Ik ween de hele tijd. Ik kan me niet concentreren: seconden lijken uren, een dag lijkt een week en oooh wat moet ik met dat klein manneke doen? En hoe maak ik iedereen duidelijk hoe ik me voel? Hoe vertel ik dat ik gewoon niets voel!”
