Artsen aan het woord: Dr. Jessika Evenepoel
Kan je even jezelf voorstellen?
“Ik ben Dr. Jessika Evenepoel, ik ben sinds september 2020 werkzaam als kinder- en jeugdpsychiater op De Kaap en op JOVO. Ik heb al altijd een voorliefde voor psychiatrie gehad. Tijdens mijn studie geneeskunde aan de UGent, geraakte ik tijdens mijn stages gepassioneerd door het werken met jongeren. De keuze voor jeugdpsychiatrie was een duidelijke gevoelskeuze, die nu 3 jaar later nog steeds bevestigd wordt: dit wil ik voor de rest van mijn leven doen.”
Welke evolutie merk je de laatste jaren op bij de zorgvragers?
“Wat mij persoonlijk bezighoudt is de grote complexiteit en dreiging die voelbaar is in onze samenleving, en hoe jongeren hiermee omgaan. Jezelf leren kennen, een stabiele en constructieve identiteit opbouwen is als tiener zelden een ‘walk in the park’, maar nu wordt het misschien nog ingewikkelder met grote omwentelingen zoals de COVID-pandemie, de klimaatcrisis, de oorlog in Oekraïne.
Hoe kan ik jongeren ondersteunen in het maken van levenskeuzes die ikzelf niet (bewust) heb moeten maken, zoals de zoektocht naar gender en geaardheid? Hoe kan ik naast jongeren staan in hun digitale leefwereld, terwijl ik zelf liefst weg blijf van sociale media? En dan heb ik het nog niet gehad over de hulpnood van ouders, die tegelijk heel verantwoordelijk gesteld worden voor het welzijn van hun kinderen en anderzijds door het bos van werkdruk, sociale druk, schoolse druk … de bomen niet meer zien.”
Hoe zie jij de toekomst van de geestelijke gezondheidszorg?
“Een evolutie die al een tijdje in gang is gezet en die denk ik aan terrein zal blijven winnen, is de opmars van de flexibele trajecten. Daar waar je vroeger in een ziekenhuisbed moest liggen om toegang te krijgen tot intensieve en gespecialiseerde hulpverlening, zien we nu nieuwe initiatieven die de drempels verlagen en het verhaal minder ‘alles of niets’ maken. Er is nog een hele weg te gaan. Ik overdrijf maar een beetje wanneer ik zeg dat ik dagelijks vloek op de financiering op basis van ligdagen. Hopelijk lezen onze ministers dit artikel en zijn ze flink notities aan het nemen (lacht).
Een andere evolutie die ik een warm hart toedraag is het hele contextuele gebeuren. Ook hier hebben we denk ik nog een hele weg te gaan. Voorlopig zijn het de jongeren die als individu bij ons worden opgenomen en doen we wat we kunnen om contextgericht aan de slag te gaan. Het lijkt mij juister om ‘de jongere en haar/zijn context’ als zorgvragen te beschouwen en hen bij wijze van spreken ‘samen’ op te nemen.
Tenslotte verwacht ik dat we meer gaan inzetten op onze ‘healing environment’, wat voor mij in twee richtingen werkt. Wij kunnen als hulpverlener het herstel van de zorgvrager faciliteren door haar/hem te laten genieten van een helende omgeving, maar het is ook aan ons om iets terug te geven, om ons in te zetten voor een duurzamere manier van leven. Zorg dragen voor onze jongeren is ook zorg dragen voor de wereld waarin ze opgroeien.”
